Perbezaan Bahasa Melayu Klasik dan Kuno

 

Definisi Bahasa Melayu Klasik

Mentakrifkan perkataan klasik sebagai kesenian atau kesusasteraan yang lama,yang mempunyai sifat-sifat yang tidak lagi terpakai iaitu yang tinggi dan abadi nilainya. Berdasarkan takrifan tersebut ianya jelas mengambarkan bahawa bahasa melayu klasik telah diperakui kepenggunaannya pada suatu masa dahulu

Ciri-ciri Bahasa Melayu Klasik

•      Ayat panjang, berulang, pasif, dan berbelit-belit.

•      Menggunakan bahasa istana. Contoh ‘tuanku’.

•      Kosa kata Arkaik dan jarang digunakan. Contoh ‘ratna mutu manikam’, ‘edan kesmaran’ (mabuk asmara), ‘masyghul’ (bersedih).

•      Banyak menggunakan perdu perkataan (kata pangkal ayat). Contoh – ‘sebermula’, ‘alkisah’, ‘hatta’, ‘adapun’.

•      Banyak menggunakan ayat songsang (pendepanan pradikat)

•      Banyak menggunakan partikel ‘pun’ dan ‘lah’.

Definisi Bahasa Melayu Kuno

bahasa Melayu kuno ialah bahasa Melayu yang berkembang di Nusantara antara abad ke-7 sehingga abadke-13, iaitu pada zaman peralihan Hindu-Islam. Pada ketika itu, kerajaanyang berkuasa ialah kerajaan Sriwijaya. Sewaktu pemerintahan kerajaanSriwijaya, bahasa Melayu berkemungkinan telah menjadi bahasapengantar kerajaan. Ini terbukti dengan terjumpanya empat buah batubersurat yang ditulis dalam bahasa Melayu kuno.

Ciri-ciri bahasa Melayu Kuno

•      Terdapat kata pinjaman daripada Sanskrit.

•      Bunyi ‘b’ ialah ‘w’. Contoh: ‘wulan’ untuk ‘bulan’.

•      Tiada bunyi ‘e pepet’. Contoh: ‘dngan’ atau ‘dangan’ untuk ‘dengan’.

•      Imbuhan ‘mar’ menggantikan ‘ber’. Contoh: ‘marlapas’ untuk ‘berlepas’.

•      Awalan ‘ni’ menggantikan ‘di’. Contoh: ‘niperwuat’ untuk ‘diperbuat’.

•      Mempunyai ‘konsonan apresiasif’ iaitu ‘bh, th, ph, dh, kh, h’. Contoh: ‘sukhashitta’.

•      Huruf ‘h’ hilang dalam BM moden. Contoh: ‘semuha’ menjadi ‘semua’, ‘sahaya’ menjadi ‘saya’.